Masumlar Apartmanı. İstifçilik olarak bilinen bir hastalığa sahip olan ailenin fertlerinin kabus gibi olan hayatlarını izledik. Tam bunları konuşurken bir arkadaşım Masumlar Apartmanının alasını yaşıyorum ben diyerek sıcağı sıcağına başından geçenleri anlattı. Babası vefat eden arkadaşıma Ankara'da iyi bir semtte eski bir aile apartmanında bir daire kalmış. İşleri çok yoğun olan arkadaşım içerisindeki kiracıya dokunmamış ve onların verdiği kira ile yetinmiş. Aradan yıllar geçmiş kira komik bir miktar (500 lira) üstelik de ödenmiyor.Bir hala yeğen kalıyor evde. Kültürlü eğitimli insanlar. Mahkeme filan da kar etmiyor, hem para ödemiyorlar hem de çıkmıyorlar. Benim arkadaşın işleri de çok yoğun, biraz da yumuşak kalpli peşine düşemiyor bu konunun.
Neden sonra mahalle muhtarından bir telefon . Meğer önce kiracı hala ölmüş, ardından yeğen dayanamayıp intihar etmiş. Uzak bir yerlerde olan akrabalar da gelip evde para edecek bir şey arayıp bulamamış gitmişler. Bulamamış olmalılar çünkü hala yeğen bir yıldır kesik olan doğalgazla kışı geçirmişler.
Peki evde ne var? Bir kamyon dolusu yün yumağı. Evet tam bir kamyon yün yumağı odalar dolusu..Yememişler içmemişler, ısınmamışlar yün yumağı biriktirmişler. Bir allahın kulu da ne oluyor dememiş. Ne konu ne komşu ne akraba...Ne de herhangi bir sosyal kurum..Arkadaşım şimdi neye üzüleceğini bilemiyor.Daha önce farkedememiş olduğuna mı? Yardım edememiş olduğuna mı? Yıllardır alamadığı kiralara mı yoksa evinin harap olmasına mı?O yüzden diyorum ki bu ilgisizlik bu sevgisizlik oldukça Masumlar Apartmanı final yapmaz..