Birce Akalay: Istırap ve çaresizlik benim de gözümü döndürebilirdi

Star TV’nin yeni dizisi Babil’le 17 Ocak’ta seyirci karşısına çıkmaya hazırlanan Birce Akalay, Milliyet’ten Seyhan Akıncı’ya konuştu. Dizide İlay karakterine hayat veren Akalay, Babil’in “Bir insanı tanımak için parayı neden istediğini sorun” şeklindeki yanıtlaması zor sorusunu şöyle yanıtladı: Paranın miktarının hatta kendisinin gerekliliğinin yaşadığımız koşullarla ilintili olarak maalesef hayati önem taşıdığı bir çağda yaşıyoruz. Takas yoluyla gündelik ihtiyaçlarını karşılayan insanoğlu ticareti kolaylaştırmak ve takası ortadan kaldırmak için Anadolu’da icat etmiş ilk parayı M.Ö. 700’lerde. Şimdi yüzyıllar sonra hayatların sona ermesine sebep olan bir ‘para’ ve onsuz yaşamanın nasıl bir yaşamak olduğuna her gün karşılaştığımız acı tablolarla tanıklık ediyoruz. Adalet bile satın alınabiliyor, rezalet. Ben insanları parayı neden istediklerine göre sınıflandıramam belki bu çağda ama onu elde etmek için tercih ettikleri yollar ve yöntemlere göre bir derece tanıyabilirim belki. Bana sorarsan ben yaşamak için çalışıyorum tek başıma senelerdir. Benim ‘para’ başlığı üzerinden yaşamaktan anladığımsa kendimce kurduğum dünyamda kendime, evime, istihdam sağladığım insanlara, aileme, dostlarıma, çevreme ve hatta ihtiyaç sahibi tanımadığım insanlara bana ihtiyaç duydukları anda yetişebileceğim, el verebileceğim kadar kazanabilmek demek. Bu hep böyleydi.”

Babil oldukça katmanlı bir hikayeye sahip. Bu hikayede sizi İlay olmaya ikna eden şey neydi? İlay’dan önce hikayenin parayla bu kadar direkt temas kuruyor olması beni çok etkiledi açıkçası. Nelere sebebiyet vermiş ya da verebilecek olduğu karakterlerin geçmişleri ve gelecekleri bazında iki taraftan da çok katmanlı. İlay, paranın yaşamak için hayati gereklilik taşıdığına inanan fakat gençlik yıllarında bunun dozunu ayarlayamamasından ve trajik bir hatasından sebep hayatında en sevdiği adamı kaybetmiş. En büyük keşkesi bu yarım kalan hikaye. Yıllar önceki aklı olsaydı şimdi İrfan’la giderdi. Bir karakterin keşkesinin olması beni hep cezbetmiştir. Diğer taraftan zengin bir ailenin kızıyken iflaslar, ölümler sonrası kız kardeşiyle dünyada yapayalnız kalmış bir genç kadın. Para olmadığı için kurtaramadığı ailesinin yerine kendi kendisinin ailesi olmuş. Düşe kalka yapmış. Becerebilmiş mi bilmiyorum ama bu beni can evimden vurdu diyebilirim. İnsanın mecburiyetten kendi kendisinin ailesi olması bunun için didinmesi dünyanın en derin ve katmanlı acılarından biri bence. İlay’ın İrfan’a ne kadar aşık olduğunu, kendine yapılan, kendince haksızlıkları göz ardı edebilecek kadar yumuşacık fakat dünyaya da ne kadar öfkeli olduğunu biliyorum ve bu karakterde bir kadının, bu yaşanmışlıklarla gelecekte yapacaklarını merak ediyorum.

Dizide İlay, bir anda geçmişinden çıkıp gelen biriyle tuhaf bir karşılaşma yaşayacak. Geçmiş sizin ardınızda bırakabildiğiniz bir şey mi yoksa geçmişle yaşamayı sevenlerden misiniz? Ben geçmişimi asla bir kenara bırakamam. Çocukluğumdan beri hatıralara çok kıymet verir onları hak ettikleri değerle saklarım. “Bizi biz yapan geçmişimizdir” demişti eski bir dostum geleceğe dair bir umutla ben onun gözlerine bakarken. Ama o geçmişi bir engel bir barikat gibi tanımlamıştı o gün. Bence öyle değil. Evet geçmişimiz bizi biz yapar elbette ancak asla geçmişin beni zincirlemesine izin verecek kadar takılmadım geride bıraktığım yaşadıklarıma ya da yaşanmışlıklara iyi ya da kötü. Çünkü başımı geriye çevirirsem önümü göremem, önümü göremezsem yürüyemem. Geçmişte yaşadığım, iyi kötü, güzel çirkin her ne varsa hepsine şükrediyorum. Bugün dünyada olmayan geçmişte kaybettiklerim var çokça mesela, sahneye çıkmadan hepsiyle selamlaşıyorum. Ya da dua ederken önce geçmişte kırdıklarımdan özür diliyorum. Bazen kafamı geriye çevirip baktığımda takılıp kalıyorum bir resme, bazen ruhum çekiliyormuş gibi oluyor bedenimden ama takılma Birce diyorum. Hayat bir gün o da bugün.

Dizide bir anne ve babanın çocuklarını yaşatmak için sınırlarını kaldırdıklarını görüyoruz. Siz hiç kendi inandıklarınıza sırt çevireceğiniz bir şey yaşadınız mı? İnandıklarıma hiç sırt çevirmedim sanırım, öyle bir hatıram yok. İnanmaktan da kolay kolay vazgeçen bir insan değilim zaten. Henüz çocuğum yok ama olsaydı hikayemizdeki gibi kuvvetli bir ıstırap ve de çaresizlik benim de gözümü döndürebilirdi.