Edis: İnsanlar çok sinirli çok mutsuz

9 Ağustos’ta ilk Harbiye konserinizde merdiven biletleri bile satıldı. Ne hissettirdi? Rüya gibiydi. Büyülendim. Ama hem rüya gibiydi hem de olağan. Bu ne demek? Haklısın, ne hissettiğimi anlatamıyorum kimseye. Sabahında annem ve babam, “Nasıl hissediyorsun?” dediler. “Zaten olması gereken buymuş gibi” dedim. Seyirci sayısı çok şaşırdığım bir mevzu değil, daha önce 60 bin kişiye de konser verdim. Ama Harbiye’nin başka bir duygusu var. 2 Eylül’de ikincisi olacak. Hep ilerisine odaklıyım.

Davetlilerle uzunca sohbet ettiniz. “Dünya fani unutmayın” dediniz. Normalde hiç konuşkan değilimdir, orada biraz çenem düştü (Gülüyor). Albümümün adını neden ‘An’ koyduğumu anlatıyordum. Çok büyük bir sevgi patlaması yaşadım içimde. “Umarım siz de benim gibi hayallerinize ulaşırsınız. Ama ulaşamazsanız da üzülmeyin, dünyanın fani olduğunu unutmayın” dedim. Çünkü neticede yaşadığımız her şey geçici. Benim mottom bu. Eğlence tavanken o söz nereden geldi aklınıza? İnsanlar çok sinirli, çok mutsuz, herkes birbiriyle dalaşıyor. Onu anlatmak istedim. Genç bir kitlem var. Naçizane mesajımı vermek istedim. Kimseyi yönlendirmek haddim değil ama en azından kendimden birkaç parça verirsem kendi yollarını bulmalarında onlara küçük bir hediye olur diye düşündüm.

Kadınların sözünün geçtiği anaerkil bir ailede büyümüşsünüz. Bugünkü Edis’i nasıl etkiledi bu durum? Feminist bir bakış açısıyla yaşadım. İnsanlığın temel kavramlarının başında cinsiyet geliyor. Cinsiyet eşitliğine nasıl bakarsanız hayatınız öyle şekilleniyor. Anaerkil bir ailede büyümek yaşadığım toplumdaki birçok şeye eleştirel bakma fırsatı sundu bana. Ve o fırsatlar dahilinde dünyayı daha kolay anlayabildim. Bilinçaltımızda hiyerarşik bir durum var ve kullandığımız dil bile hep kadın bedeni üzerinden yürüyor. Benim için esas olan cinsiyet eşitliği. Anksiyete tedavisi görmüşsünüz. Sizi mutsuz eden neydi? O dönem ailemde çok ciddi sağlık problemleri vardı. Onları anlatmadığım için sanki şöhret bunalımındaymışım gibi algılandı. Bir taraftan hastanedeyim, annem kemoterapi alıyor diğer taraftan konserlerdeyim, çok ışıklı bir dünyanın içindeyim. Öyle olunca dışarıdaki dünya çok yapay geldi. O mutluluk çok sahteymiş gibi hissettim ve kızdım her şeye. Sonuçta sosyal anksiyete geçirdim. Çünkü profesyonel bir maske giyiyorsun ve o yoruyor insanı. Gerçekle aradaki dengeyi kuramadım ben.

O ‘ışıklı’ dünyada sizi en rahatsız eden ne? Çok şey var ama en rahatsız edici olanı herkesin ekonomik beklentilerinin ön planda olması… Herkes kazanacağı paraya bakıyor. Ben öyle bakmıyorum. Benim derdim ise en saf noktada sanatını üretmek ve iyi icra etmek. Bunun için de parayı cebe değil, işine, insanlarla iletişimine yatıracaksın… 28 yaşındasınız “Ben artık oldum” duygusu geliyor mu? Geliyor. Oturtuyorum artık bir şeyleri. Onu da söylemezsem kendime ayıp yani. Ha sorarsan bana hiçbir zaman yetmez. Yapımcım hep eleştirir beni, “Artık bir tatmin olsana” diye. Olmaz, çünkü biliyorum ki hep daha iyisi yapılabilir.