Şeyma Korkmaz

MAG dergisi Beni Affet ’in başarılı oyuncuları Murat Danacı ve Şeyma Korkmaz’ı konuk etti. Danacı ve Korkmaz, oyunculuk kariyerlerini, hedeflerini, gardıroplarının vazgeçilmez parçalarını ve çok daha fazlasını MAG okurları için anlattı.Üniversite zamanlarımda fotoğrafçı arkadaşım Sezai Suda'ya modellik yaparak başladım. Çanakkale’deki bazı mağazaların katalog çekimlerinde yer aldım.Tamamen para kazanmak amaçlıydı aslında ama sonra oradaki fotoğrafları gören yardımcı yönetmen olan Neşe Uğur (aile dostu) beni aradı.Seçmelere girerek TRT-1’de yayınlanan “Hayata Beş Kala” adlı dizinin Yağmur karakterini kaptım. O dizi kısa sürdü, sonrasında da “Beni Affet”. Araya bir de sinema filmi sıkıştırdım.Gercek hayattaki karakterinizle rolünüz arasında benzerlikler var mı? Hayır, hiç alakamız yok.Birilerinin bir yerlerde kısmeti varmış onu beklermiş. Beni Affet de benim için öyle, iyi ki de öyle.Beni Affet dizisinden gelen teklifi yeğenimin sağlık problemi yüzünden 3-4 kez reddetmek zorunda kaldım ama bir gün tekrar telefon geldi. Tam da o gün hastaneden taburcu oluyorduk.Cast direktörü Samet bey bunu duyduğu an: ''O zaman hemen bugün Ankara’ya gelin'' dedi. Bir saat içinde biletler alındı ve kendimi 4-5 saat sonra Ankara’da buldum. Ankara’da koca bir 5 yılı devirdik.Çok klişe olacak ama ben ekibi ve projeyi seviyorum. “Kimse çalıştığı işi kötülemez” diyeceksiniz biliyorum ama samimi olarak söylüyorum ki; Ankara'dan da Beni Affet'ten de öyle memnun ve mutluyum ki… Umarım onlar da beni seviyordur.Bir kere günlük iş her gün yeni bir performans demek, her gün bir bölüm çekip bitirmek demek, ekip arkadaşlarını, annenden babandan daha çok görmek demek. Ve bu da gerçekten bir aile olmanı sağlıyor.Kardeşinle, annenle, babanla nasıl tartışırsan onlarla da öyle tartışmalar oluyor elbette ama onları bu kadar sevmemin sebebi her kötü şeyi tolere edebiliyor olmamız. Beni Affet dizisi benim için okul...Bu diziden sonra mezun oldum diyeceğim. Çünkü 6. yıla girdik ve oyuncu arkadaşlarımdan hala bir şeyler öğreniyorum. Bu benim için büyük şans."Mutlaka aynı sahneyi paylaşmalıyım" dediğiniz bir oyuncu var mı? 11 yaşımdayken Elijah Jordan Wood’a aşıktım diyebilirim. Duvarlarımdaki posterlerine baka baka: “Bir gün seninle oynayacağım” derdim.Resim öğretmenliği okurken kendimi kamera karşısında buldum acaba şimdi de Luis Tosar desem bir şekilde yaklaşmış olur muyum? Şaka bir yana olmaz olur mu, tabii ki var.Ben şunu gördüm; istedigin kadar iyi bir oyuncu ol, oyunculuğun karşındaki oyuncunun oynadığı kadar parlıyor. O yüzden hepsiyle oynamak isterim.İleriye yönelik plan program yapmamam gerektiğini hayat bana öğretti. O yüzden kendime hedef koymuyorum, insan yenileniyor, her geçen gün değişiyor. Ben de değişiyorum fikirlerim, bedenim, ruhum… Değişime göre yol çizmeyi tercih ediyorum ama emin olduğum bir şey var ki; ben bir oyuncuyum ve öyle kalmak istiyorum.Moda, aslında bana fazla uzak. Yani, eleştirmek ya da yorum yapmak bana düşmez çünkü çok anlamam, takip de etmem. Bir şeyi moda olduğu için giymem. Bedenine, ruhuna uymuyorsa öyle kötü duruyor ki o kıyafetler insanların üzerinde.Ama mağazalar sezon modasını takip ettikleri için, onları aldığımızda ucundan kıyısından da olsa takip etmiş oluyoruz. Fakat tekrar söylüyorum; yakıştımak önemli.Aslında tarzım yok. Böyle söyleyince kulağa kötü geldi biliyorum ama o gün kendimi nasıl iyi hissedeceksem öyle giyinirim. ruh halime bağlı yani. Bazen bohem giyim tarzı iyi hisettirir beni; baharat tonlarını severim, çizmeler, püsküllü aksesuarlar, flare ya da ispanyol paça pantolonlar.Bazen, elegan giyim tarzıyla çıkıveririrm; sade ve az renkli kombinler, klasik kesim etekler… Bazı günler maskülen giyim tarzını tercih ederim...