Beyaz Şov’a telefonla bağlanarak, konuşmasıyla "terör örgütü propagandası" yaptığı gerekçesiyle hakkında dava açılan öğretmen Ayşe Çelik ilk defa röportaj verdi.
Ot Dergisi’nden Işıl Cinmen’in Diyarbakır’a giderek yaptığı röportajda Çelik, davanın 30 Kasım'da gerçekleşecek ikinci duruşmasına tanık olarak çağrılan Beyazıt Öztürk hakkında şöyle dedi:
“Beyazıt Öztürk’ün özür konuşmasını dinlerken çok üzüldüm. Özür dilemesini beklemiyordum fakat ona da hak veriyorum. Ama keşke canlı yayında söylediklerinin arkasında dursaydı. Yanlış bir şey olmadığını o da biliyor. Ama belki baskı gördü. Onun için de çok üzüldüm. Keşke konu buralara kadar gelmeseydi.”
Hayır Beyaz; sen dünyanın en büyük âşığı olamazsın...
Ot Dergisi Kasım sayısında yayınlanan röportajın bir bölümü şöyle:
Onu bu röportaja ikna edebilmek için bir ay uğraştım. Beyaz’ın programına bağlandığında söyledikleri ya da daha sonra maruz kaldığı olaylar yüzünden değildi ısrarım... Net söyleyeyim: Ben de şüpheleniyordum. Öğretmen olmadığı halde, ona güvenelim diye “öğretmenim” mi demişti? Sözleri samimi bir refleks miydi yoksa talimatla yapılan bir propoganda mı? Telefonlarıma çıkmadı, duruşmasına gittim. İki dirhem bir çekirdek giyinmiş, dudağında kırmızı ruju, uzun kirpikleri, ürkek bakışları, titreyen sesiyle önceden hazırladığı savunmayı hakime okuyan bu kadını saatlerce inceledim. Mahkemeden sonra onu yakalayıp konuşmayı planlıyordum ama yaklaşık yedi saat süren duruşmadan sonra annesiyle birlikte hızlıca ortadan kayboldu. Ben de peşinden Diyarbakır’a gittim.
Siz öğretmen misiniz?
Öğretmenim. Resim öğretmeniyim. 2008’de Dicle Üniversitesi Resim Bölümü’nden mezun oldum ve ücretli öğretmen olarak çalışmaya başladım. Millî Eğitim Bakanlığı, “Öyle bir öğretmen yok” dedi. Benim çalıştığım okullar Millî Eğitim’e bağlı devlet okulu değil mi? Maaşımı devlet ödemiyor mu? “Bu isimde kadrolu öğretmenimiz yok” demek başka, “Böyle bir öğretmen yok” demek bambaşka. İnsanları öğretmen sıfatıyla kandırmış gibi oldum.
Siyasete ilginiz ne düzeyde?
Bizim evde siyaset konuşulmazdı. Hayatımda ne bir mitinge katıldım ne de herhangi bir siyasi parti için çalıştım. Uçlarda yaşayan insanlar değiliz. Sıradan vatandaşlar gibi oyumuzu kullanırız. Hiçbir zaman politik mücadelenin içinde bir yaşamım olmadı benim.
Peki, o gün Beyaz Show’a neden bağlandınız?
Ani bir karardı ama bunu açıklamak için biraz geriye dönmem gerekiyor.
Dönelim.
Birkaç yıl önce Silvan’da ücretli öğretmen olarak çalışmaya başladım. Orada eşimle tanıştım, evlendim ve kaldım. Ağustos 2015’e kadar hayatımız olağan şekilde devam etti. Sonra çatışmalar başladı. 18 Ağustos'ta sokağa çıkma yasağı ilan edildi. Çatışmalar aralıksız ve saatlerce sürüyordu. Bomba seslerinden uyuyamıyorduk. Antrede yatıyorduk. Tek hatırladığım geceleri başımı ellerimin arasına alıp, çığlık attığım... Silvan diye bir yer kalmayacağını düşünüyordum. Bunu yaşamadan kimse anlayamaz. Telefon, elektrik, su, internet... Hiçbir şey yoktu. Buraların en sıcak olduğu zamanlardı; biber gazından pencereleri de açamıyorduk. Arada yasak kalkıyordu, bulabilirsek erzak alıp eve dönüyorduk.
Neden taşınmadınız?
Taşındık. Diyarbakır merkezde ev bulduk. Taşınacağımız gün tüm erzağı komşulara dağıttım ve ardından tekrar yasak ilan edildi. Bomboş evde, iki gün aç susuz, bomba sesleriyle kaldık. Herkes kötü durumdaydı. Sokağa çıkma yasağına rağmen hastalarını diğer ilçelerden taşımaya çalışıyorlardı, ölenler vardı. Apartmandaki çocuklar sürekli ağlıyordu, onları sakinleştirmek için oyunlar oynuyorduk ama aslında bizim de onlardan farkımız yoktu. Bu travmayı atlatamadım ben. Sonunda Diyarbakır merkeze taşındık ama artık havai fişekten bile bomba kadar korkan birine dönüşmüştüm. Diyarbakır’da IŞİD operasyonları olduğunda, silah seslerini duyduğumda, sanki Silvan’dan hiç çıkmadığımızı, öleceğimizi sanıyordum.
Programa bağlandığınız 8 Ocak’a gelelim.
8 Ocak gecesi eşim uyuyordu, ben de televizyon izliyordum. Beyaz Show’u izlemeye başladım, herkes eğleniyordu. Biz hiç kimsenin umrunda değilmişiz gibi hissettim. Yokmuşuz gibi... Bir anda aramak istedim. İlk aramamda da düştü. Belki meşgul olsaydı bir daha denemezdim... Telefon numaramı isteyip arayacaklarını söylediler. Aramazlar sandım ama aradılar ve kendimi canlı yayında buldum. Olanlar oldu. Belki fark etmişsinizdir, konuşmanın sonunda ağlıyordum çünkü her şeyi tekrar yaşıyor gibi oldum. Siyasi bir konuşma yapmadım, konu buralara nasıl geldi hiç anlamıyorum. O telefon İzmir ya da İstanbul’dan gelseydi bu kadar saldırı olmazdı diye düşünüyorum, Diyarbakır’dan geldiği için böyle oldu sanırım...
Peki, telefonu kapattıktan sonra ne hissettiniz?
Beyazıt Bey’in ve stüdyodakilerin alkışlarından, anlayışından sonra güzel bir şey yaptığımı düşünmüştüm.
Sonra ne oldu?
Ertesi gün, cumartesi akşamına doğru, “terör propagandası” sözlerini sosyal medyada gördüm ve çok şaşırdım. Zaten pazar günü de gözaltına alındım. Önce annemlerin evi basıldı. Evi aramışlar. Kimlikler, telefonlar toplanmış. Kız kardeşime, “Ayşe Çelik sen misin?” diye sormuşlar, kız kardeşim korkudan bayılmış. Annem, “Benim çocuğum ne dedi? Ben de anne olarak çocuğumun ölmesini istemiyorum” diyerek beni savunmuş. 45 dakika annemlerin evini aramışlar. Sonra babam, gece 1 civarı polisleri benim evime getirdi. Hiçbir şeyden haberimiz yoktu. Babamın o halini görünce yıkıldım. Korkmamamı söyledi. Sonra gözaltı... Ama herhangi bir şiddete maruz kalmadım. Suç işlemediğim için avukat da istemedim. Sanırım tepkilerden dolayı duygular değişti. Sonra Beyazıt Bey televizyona çıkıp özür diledi...
Özür konuşmasını dinlerken ne hissettiniz?
Çok üzüldüm. Beklemiyordum fakat ona da hak veriyorum. Ama keşke canlı yayında söylediklerinin arkasında dursaydı... Yanlış bir şey olmadığını o da biliyor. Ama belki baskı gördü... Onun için de çok üzüldüm. Keşke konu buralara kadar gelmeseydi.
Ne olmuştu?
Öğretmen Ayşe Çelik, 8 Ocak 2016 tarihinde Kanal D’de yayınlanan Beyaz Şov’a telefonla bağlanarak, “insanlar ölmesin, çocuklar ölmesin, anneler ağlamasın, burada yaşananlar ekranlardan farklı yansıtılıyor, sessiz kalmayın” dediği için Bakırköy Cumhuriyet Savcılığı’nca hakkında terör örgütü propagandası yaptığı gerekçesiyle dava açılmıştı. Ayşe Çelik programda şunları söylemişti:
“Ülkenin doğusunda neler olup bittiğinin farkında mısınız? Burada doğmamış çocuklar, anneler, insanlar öldürülüyor. Siz de bir sanatçı, bir insan olarak buna sessiz kalmamalısınız. Ölen çocuklara sevinenler var, onlara yazıklar olsun demekten başka bir şey söyleyemiyoruz. Ben öğretmenim, öğrencilerini terk eden öğretmenlere seslenmek istiyorum. Bir daha oralara nasıl dönecekler? O tertemiz çocukların gözlerinin içine nasıl bakacaklar? Ekranlarda her şey farklı aktarılıyor. İnsan olarak biraz daha hassasiyetle yaklaşın. Görün, duyun ve artık bize el verin. Yazık; insanlar ölmesin, çocuklar ölmesin, anneler ağlamasın. Sesim titriyor, söyleyeceklerim bu kadar."
Işıl Cinmen - OT dergisi